ความทรงจำสีพาสเทล
ในวันที่สองมือกุมศีรษะเพราะความเครียดรุมเร้า เสียงหัวเราและรอยยิ้มที่จางหายไปนานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ ไม่มีทีท่าว่าจะหวนกลับมาในช่วงเวลาที่ทุกอย่างคือ งาน งาน งาน แม้กระทั่งหลับตาในขณะที่มือยังกุมศีรษะเอกสารและงานคั่งค้างต่างๆยังลอยเข้ามาในมโนสำนึก ลืมตาเพื่อสลัดความเครียด ส่ายหน้าเพื่อขับไล่ความเมื่อยล้า พลันสายตาไปปะทะเข้ากับกรอบรูปที่มีภาพของก๊วนเพื่อน7-8คนทำหน้าตายียวนกวนประสาทใส่กล้องในชุดนักศึกษาหน้าตึกเรียนที่คุ้นเคยเมื่อนานมากแล้ว เลื่อนสายตาไปอีกนิดภาพในกรอบรูปเป็นภาพถ่ายรวมชั้นเรียนพร้อมอาจารย์ที่ปรึกษาสมัยใส่เสื้อนักเรียนทับใน กระโปรงบานคลุมเข่าหน้าเสาธง ถัดไปอีกภาพบิดามารดาผู้ให้กำเนิดยืนฉีกยิ้มประกอบลูกที่เป็นดังแก้วตาดวงใจถือใบปริญญา ความเครียดที่มีก่อนหน้านี้เริ่มสลายหายไป ถูกแทนที่ด้วยภาพความทรงจำในวันวาน...