ความทรงจำสีพาสเทล

ในวันที่สองมือกุมศีรษะเพราะความเครียดรุมเร้า เสียงหัวเราและรอยยิ้มที่จางหายไปนานแค่ไหนแล้วก็ไม่รู้ ไม่มีทีท่าว่าจะหวนกลับมาในช่วงเวลาที่ทุกอย่างคือ งาน งาน งาน แม้กระทั่งหลับตาในขณะที่มือยังกุมศีรษะเอกสารและงานคั่งค้างต่างๆยังลอยเข้ามาในมโนสำนึก ลืมตาเพื่อสลัดความเครียด ส่ายหน้าเพื่อขับไล่ความเมื่อยล้า พลันสายตาไปปะทะเข้ากับกรอบรูปที่มีภาพของก๊วนเพื่อน7-8คนทำหน้าตายียวนกวนประสาทใส่กล้องในชุดนักศึกษาหน้าตึกเรียนที่คุ้นเคยเมื่อนานมากแล้ว เลื่อนสายตาไปอีกนิดภาพในกรอบรูปเป็นภาพถ่ายรวมชั้นเรียนพร้อมอาจารย์ที่ปรึกษาสมัยใส่เสื้อนักเรียนทับใน กระโปรงบานคลุมเข่าหน้าเสาธง ถัดไปอีกภาพบิดามารดาผู้ให้กำเนิดยืนฉีกยิ้มประกอบลูกที่เป็นดังแก้วตาดวงใจถือใบปริญญา ความเครียดที่มีก่อนหน้านี้เริ่มสลายหายไป ถูกแทนที่ด้วยภาพความทรงจำในวันวาน

‘เคารพธงชาติเสร็จไม่ต้องโฮมรูมนะ เดี๋ยวถ่ายรูปรวมหมู่หน้าเสาธง อาทิตย์หน้าสอบไม่มีโฮมรูม’

‘โบว์ผิดระเบียบว่ะ วันนี้อยู่ในห้องน้ำนะ ถ้าอ.ถามบอกยังไม่มาแล้วกัน’

‘พี่คนนั้นชื่ออะไรอ่ะ อยู่ห้องคิงส์ป่ะ น่ารักจัง ปลื้มอ่ะ’

‘นักศึกษาปี1 มารวมกันที่ลานกิจกรรมเลยครับ คณะไหนเป็นคณะไหนดูตามป้ายที่รุ่นพี่ถือเลยนะครับ’

‘เธอชื่ออะไรเหรอ เราชื่อ….นะ ชื่ออะไรอ่ะ อ๋อ…เราชื่อ…’

‘ดูน้องปี2คนนั้นดิ ติสท์อ่ะ เออแล้วได้ข่าวว่าคู่รักแห่งปีเอกทีวีเค้าคืนดีแล้วเหรอ’

‘วันนี้เรียนวันสุดท้าย แชะรูปเป็นที่ระลึกก่อนสอบให้ครบกลุ่มกันเหอะ หน้าตึกเลยนะ’

‘สายแกนี่ดีเนอะ รับปริญญาทีมันมาแสดงความยินดีกันทั้งสาย’

‘คุณลูกชูใบปริญญ่หน่อย อ่ะ คุณพ่อคุณแม่ยิ้มกว้างๆ’

ภาพความทรงจำที่เป็นที่มาที่ไปของภาพถ่ายเหล่านี้ เริ่มฉายซ้ำราวกับว่าเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวาน บางครั้งในเวลาปัจจุบันที่เรื่องราวต่างๆในชีวิตประจำวันเกิดขึ้นแล้วทำให้รอยยิ้มและเสียงหัวเราะหายไป ลองกลับมาคิดถึงเหตุการณ์ที่เรียกรอยยิ้ม เสียงหัวเราะ ความสดใส และความสุขดูอีกครั้ง เพราะความทรงจำสีพาสเทลเหล่านี้ เป็นกำลังใจชั้นดีในการขับเคลื่อนให้ชีวิตเดินต่อไปอย่างมีพลัง