เลือดไม่มีสี

…จากเรื่องสีแดงข้น วันนี้มันเริ่มจางเพราะความเจ็บ…

ความเจ็บปวดทางกาย ยิ่งถูกทำร้ายถึงผิวหนังและเส้นเลือด เลือดยิ่งแดงและข้น ตรงข้ามกับความเจ็บปวดในใจ ใช่ ที่เมื่อเจ็บแรก และเจ็บหนักหัวใจโดนทำร้าย เลือดข้นๆขุ่นขลั่กในวังวนหัวใจ แต่พอเจ็บนานๆไป เริ่มเกิดเป็นอาการชินชา เลือดสีแดงที่เคยเข้มข้น ในวันนี้ มันเจ็บจนไม่มีสีเลือดอีกต่อไป…

ความรักไม่เคยทำร้ายใคร นี่คือเรื่องจริง สิ่งที่ทำร้ายคนเรา มันคือความคาดหวัง และความเข้าใจ…ผิด

สำหรับหลายๆคน การตั้งความหวังคือสิ่งที่ใช้กับความรักเสมอ หวังว่าจะเป็นอย่างโน้นอย่างนี้ เข้าใจว่าใช่ ต้องใช่แน่ๆ แต่เพราะไม่ได้อย่างที่หวัง และไม่ใช่อย่างที่เข้าใจ มันก็ไม่ต่างอะไรกับคนที่ยืนชมวิวอยู่บนชั้นสูงสุดของตึกสูงระฟ้า และโดนผลักให้ตกลงมาอย่างเลือดเย็น  เลือดสีแดงไหลนองเต็มพื้น แดงฉานทั่วทั้งลานบริเวณนั้น แต่พอปล่อยไปสักพัก ความเจ็บปวดเริ่มจางหาง เหลือเพียงความชาตามร่างกาย กับลมหายใจที่เริ่มแผ่ว และนานไปสักพัก สีของเลือดก็จะเหลือแต่คราบ และลมหายใจที่หลุดลอยก็จะเหลือเพียงร่างไร้วิญญาณ

ในเวลาไม่นานทุกสิ่งกลับคืนสู่สภาวะปกติ ที่เจ็บๆชาๆและบริเวณแวดล้อมที่เกิดเหตุการณ์นั้นก็จะเหลือทิ้งไว้เพียงความทรงจำเท่านั้น

ชีวิตนี้มันสั้นนัก อย่ายืดเวลาให้ความเจ็บปวดทำร้ายหัวใจตัวเองจนเลือดไม่มีสี ทำไมต้องทนทรมานตัวเองแบบนั้น ถามตัวเองดูว่าเพื่อใคร! เพื่อความรักหรือคนที่เรารัก และถ้าเพื่อคนที่เรารัก มันสมควรแล้วหรือที่จะต้องทน ในขณะที่เค้าไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น

มีคนเคยบอกว่า ความรักคือ ความสุข แล้วถ้ามานั่งทุกข์อยู่มันใช่ความรักหรือเปล่า? มีเพียงหัวใจของเราเท่านั้นที่จะตอบคำถามนี้ได้ เพราะสุดท้ายของการตัดสินใจ คุณเท่านั้นที่บอกตัวเองว่า จะทิ้งให้ตัวเองจมอยู่กับกองน้ำตาจนแม้กระทั่งเลือดยังไร้ซึ่งสีใดๆ หรือจะเดินออกไปหาความสุขที่เราสามารถสร้างมันขึ้นมาได้ ถ้าเราคิดจะทำ